BŁOGOSŁAWIONY JAN PAWEŁ II JEST Z NAMI!!!
Relikwie Papieża Polaka, dar kard. Stanisława Dziwisza, zostały umieszczone w złoconym relikwiarzu. W jego wnętrzu na skrawku tkaniny widać kroplę krwi. Wokół niej znajduje się łaciński napis „Ex Sanguine Beati Joannis Pauli II Papae” (z krwi bł. Jana Pawła II papieża).Relikwie przybyły do naszej parafii w niedzielę 11 grudnia 2011r w czasie rekolekcji adwentowych, które prowadził o. Wiktoryn z zakonu o. Bernardynów. Parafianie a także społeczność całego miasta w bardzo uroczysty sposób przywitali Ojca Świętego. W tym miejscu należą się wyrazy wielkiego uznania dla władz samorządowych i instytucji życia społecznego a szczególnie gronu pedagogicznemu i młodzieży z Gimnazjum im. Jana Pawła II. To oni przy współudziale duszpasterzy parafii św. Mikołaja stworzyli tak uroczystą atmosferę.
Relikwie, z łac. "resztki, szczątki", to doczesne szczątki świętych lub rzeczy z nimi związane. Cześć oddawana szczątkom wielkich przyjaciół Bożych ma swoje źródła już w Piśmie Świętym. Można sobie przypomnieć, z jakim pietyzmem Józef przewoził ciało swojego ojca Jakuba z Egiptu do rodzinnego grobu w ziemi Kanaan (por. Rdz 50,1-13). Natomiast w Drugiej Księdze Królewskiej znajduje się zapis, że kontakt z kośćmi proroka Elizeusza przywrócił życie umarłemu (2 Krl 13,21). Pierwsze jasne świadectwa kultu relikwii pochodzą z IV wieku. Kult ten jednak zaczął się wcześniej, gdy czczono groby męczenników. To właśnie u schyłku cesarstwa rzymskiego na grobach męczenników wzniesiono wspaniałe bazyliki (Piotra, Pawła, Wawrzyńca, Agnieszki, Kosmy i Damiana), które przyciągały pielgrzymów.Przy relikwiach pojawiali się liczni ludzie oddający cześć świętym. Ceniono nie tylko relikwie męczenników, ale także relikwie krzyża Chrystusowego, znalezionego przez cesarzową Helenę w 324 r. w Palestynie. Miasta pozbawione męczenników zaczęły sprowadzać do siebie ich relikwie. Relikwii przybywało dzięki ich dzieleniu, a ponadto wprowadzono tzw. relikwie wtórne (drugorzędne), powstałe na skutek kontaktu z relikwiami pierwszorzędnymi. Było nimi np. płótno, w które zawijano relikwie, był materiał położony na grobie, ale nie gardzono i posiadaniem oliwy z lamp palących się przy grobach świętych. Pątnicy wracający z Ziemi Świętej też przywozili swoje pamiątki, np. wodę z Jordanu. Największy rozkwit kultu relikwii nastąpił w średniowieczu, wpływając na życie kulturalne, polityczne i religijne nie tylko tej epoki. Do znanych miejsc kultu ściągali pątnicy. Święci uzdrawiali, wybawiali z pożarów, zarazy, a na ich relikwie przysięgano i zawierano pakty pokojowe. Od IV w. relikwie umieszczano pod ołtarzem. Według Augustyna wyrażało to prawdę, że ciało świętego stało się ołtarzem dla Boga. Chrystus to pierwszy z męczenników, a inni poszli w Jego ślady, oddając życie. Sięgano także po argument z Apokalipsy: Ujrzałem pod ołtarzem dusze zabitych dla Słowa Bożego i dla świadectwa (Ap 6,9-11). Jeszcze o niedawna w każdym ołtarzu musiała zostać zamurowana cząstka relikwii.Z czasem zaczęto także umieszczać relikwie w ozdobnych relikwiarzach. Relikwiarze przybierały najrozmaitsze formy. Mogły one mieć formę architektoniczną wieży, kopuły, wazy itd. W X w. pojawiły się jako relikwiarze figury przedstawiające świętego, zdobne w perły i kamienie, symbolizujące cnoty tej postaci.Gromadzeniem relikwii zajmowało się wielu biskupów, dbając o sławę i prestiż swych katedr, podobnie czynili też królowie.